Metropole Orkest op tournee met Tori Amos - dag 8

"We zetten de sokken erin en racen naar Dover"

door cellist Jascha Albracht

Als ik 's morgens de gordijnen opendoe in mijn hotelkamer ben ik opgetogen: een wolkeloze zonnige Londense skyline. Bij het ontbijt tref ik manager Henk Schepers. Hij vertelt dat hij slechts 2 uur geslapen heeft. Ik informeer of het nog gezellig is geweest in de bar. Ik heb niet superveel gemist, schijnt. “Tegen de tijd dat Jules Buckley een fles Château Margaux ging opentrekken alsof het een fles Albert Heijnwijn was, werd het toch echt tijd om te gaan slapen,” repliceert Henk (Jules had deze fles wijn als geschenk ontvangen na afloop van het concert). Later begrijp ik van trombonist en eminent wijnkenner Jan Bastiani dat de ene fles Margaux de andere niet is, dus dat het niet alles zegt.

Na het ontbijt wandel ik door de drukke straten van Earls Court en passeer de plaatselijke Concertzaal, waar George Michael staat aangekondigd met drie concerten in oktober van zijn Orchestral Tour. Hmm.. Hip of hype? Rond 9.30u haast ik me terug naar het hotel om uit te checken en bagage in de bus te laden. Alleen: er is geen bus. Hmm, dan maar even wachten in het zonnetje op straat. De bus kon gisteravond niet geparkeerd worden bij het hotel en staat iets verderop. Na een uur is de bus er nog steeds niet. Iedereen begint zich af te vragen wat er aan de hand is. "Hij staat in de file" hoor ik. Nog 2,8 kilometer. En we wachten, wachten en wachten maar. Al gauw wordt duidelijk dat we de boot gaan missen. Na twee en een half uur hangen in de lobby komt rond twaalven eindelijk de bus aanrijden. De onfortuinlijke chauffeur heeft vanwege een brand 3 uur gedaan over een ritje van 5 kilometer. Pure overmacht, maar wel irritant omdat we graag de loze tijd hadden gebruikt om nog iets van Londen te zien, ware het niet dat het hotel ver buiten het centrum ligt.

We zetten de sokken erin en racen naar Dover. De prognose is dat we pas om kwart voor vier met een boot meekunnen, maar met een beetje geluk gaat het toch nog een uur eerder. Wonder boven wonder mogen we bij de douane ogenblikkelijk doorrijden en snorren we rond 14.40 de boot op. Gejuich stijgt op in de bus, dat is een welkome meevaller. Als we de Nederlandse grens naderen volgt een volgende meevaller: er komt speciaal een andere chauffeur van de busmaatschappij naar de eerste stop-plek om onze chauffeur af te lossen, die vanwege de rijtijdenwet niet verder mag rijden zonder eerst een lange pauze te nemen. Mede daardoor arriveren toch nog we om 22.15u in Hilversum. Deel I van de tour zit erop. Wij hebben even vrij en Tori vliegt eerst weer terug naar de States voordat ze in Warschau neerstrijkt.

Intussen stromen de recensies van het optreden in de Royal Albert Hall binnen. Ze zijn beslist niet verkeerd. De meeste superlatieven lees ik in de Londonist:

http://londonist.com/2012/10/gig-review-tori-amos-royal-albert-hall.php

Op Youtube is een mooie impressie van de sfeer bij het eind van het concert:

> Dag 1: "Ik hoor wat gezucht en gesteun in de cellogroep"
> Dag 2: "In de pauze vraag ik aan Tori of ze dit instrument al lang heeft"
> Dag 3: "Tori doet verschrikt haar oren dicht. Veel te hoog!"
> Dag 5: "Daar komt op een onverwachte manier haar enorme talent bovendrijven"
> Dag 6: "Touren met Tori is echt een geweldige belevenis"
> Dag 7: "Laten we met z'n allen gaan luisteren in Warschau"